พระธรรมเทศนาเรื่อง “ทักไขยกถา ว่าด้วยทักษะชีวิต” 4แสดงโดยพระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตฺโต) ในสถานการณ์ที่ประเทศไทยกำลังเผชิญกับ วิกฤตการณ์โควิด ๑๙ โดยชี้ว่า ทักษะชีวิต (Life Skills) คือ “ข้อสอบใหญ่” และเป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยให้บุคคลสามารถดำรงชีวิตและผ่านพ้นอุปสรรคไปได้
แก่นแท้ของคำว่า ทักษะ ตามนัยภาษาบาลีคือ “ทักขะ” ซึ่งหมายถึง “ความขยันที่ประกอบด้วยปัญญา” (ญาณสัมปยุตวิริยะ) หรือการเป็น “คนที่ขยันอย่างฉลาด” ผู้ที่มี ทักษะชีวิต จึงไม่ใช่เพียงแค่คนที่มีความเพียร (วิริยะ) แต่ต้องมีปัญญากำกับ ตรงกันข้ามกับ “คนโง่แต่ขยัน” ซึ่งความขยันนั้นอาจนำไปสู่หายนะและสร้างอันตรายต่อตนเองและคนใกล้ชิดได้ ดังตัวอย่างในมกสชาดกที่ลูกชายโง่ฆ่าพ่อด้วยความเข้าใจผิด
การมี ทักษะชีวิต จึงเป็น หลักธรรมเพื่อความสำเร็จ และเป็นเครื่องมือในการ พัฒนาตนเอง ให้สามารถปรับตัวเข้ากับ วิถีชีวิตใหม่ (New Normal) ได้อย่างเหมาะสม ในช่วงโควิด การขยันอย่างฉลาดคือการมี วินัยส่วนตัว ในการป้องกันตนเอง เช่น สวมหน้ากากอนามัย ล้างมือ และ รักษาระยะห่างทางสังคม รวมถึงการรู้จักใช้ นวัตกรรมทางเทคโนโลยี ในการทำงานจากที่บ้าน (Work From Home) หรือการรับฟังธรรมะทางออนไลน์ การใช้ปัญญาให้มานำหน้าความขยัน เป็นการสร้าง แนวทางดำเนินชีวิต ที่มั่นคง และทำให้การปฏิบัติภารกิจต่าง ๆ บรรลุประโยชน์ที่พึงประสงค์ได้พร้อมกันหลายอย่าง ซึ่งเป็นกุญแจสำคัญสู่ การจัดการความเสี่ยง และการดำรงชีวิตอย่างมีคุณภาพในโลกปัจจุบัน
ทักไขยกถา ชี้ว่า ทักษะชีวิต คือกุญแจสู่ ความสำเร็จ ในการรอดพ้นจาก วิกฤตการณ์โควิด ๑๙ แก่นของทักษะชีวิตคือ ความขยันที่ประกอบด้วยปัญญา (ญาณสัมปยุตวิริยะ) หรือ “ขยันอย่างฉลาด” การมีทักษะจึงเป็น การพัฒนาตนเอง เพื่อปรับตัวเข้ากับ วิถีชีวิตใหม่ และสร้าง ความรับผิดชอบต่อสังคม
