บทบาทของมหาวิทยาลัยสงฆ์กับทิศทางการเปลี่ยนแปลงของสังคมไทย

ปาฐกถาธรรมเรื่อง “บทบาทของมหาวิทยาลัยสงฆ์กับทิศทางการเปลี่ยนแปลงของสังคมไทย” โดยพระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตฺโต) ซึ่งแสดงแก่คณะผู้บริหารและคณาจารย์ของมหาวิทยาลัยสงฆ์ เน้นย้ำถึงความจำเป็นที่สถาบันอุดมศึกษาทางพระพุทธศาสนาจะต้องปรับตัวและกำหนดทิศทางเพื่อเป็น กลไกในการขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลงทางสังคม อย่างแท้จริง

แก่นสาระสำคัญของปาฐกถาคือการเปลี่ยนบทบาทจากสถาบันที่เน้น การจัดการศึกษา (ปริยัติ) เพียงอย่างเดียว ไปสู่การบูรณาการ พุทธธรรม เพื่อแก้ไขปัญหาสังคมในยุคปัจจุบัน ซึ่งรวมถึงความท้าทายด้านเทคโนโลยี สังคมผู้สูงอายุ และความขัดแย้ง โดยมี พันธกิจเพื่อสังคม (Social Mission) เป็นหัวใจสำคัญ

บทบาทใหม่ของมหาวิทยาลัยสงฆ์:

1. ศูนย์กลางแห่งปัญญา: ต้องเป็นแหล่งกำเนิด หลักธรรมเพื่อความสำเร็จ และผลิตบัณฑิตที่มี ความรับผิดชอบต่อสังคม (Social Responsibility) โดยเน้น การพัฒนาตนเอง (Self-Development) ทางปัญญาควบคู่กับคุณธรรม

2. การวิจัยเพื่อชุมชน: นำงานวิชาการและงานวิจัยไปประยุกต์ใช้เพื่อสร้าง ชุมชนเข้มแข็ง และส่งเสริม สันติสุข ในระดับท้องถิ่น

3. การสร้างความยั่งยืน: ผสานหลักการของ พุทธธรรม เข้ากับ เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (SDGs) เพื่อนำไปสู่การแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อมและความเหลื่อมล้ำทางสังคม

4. การเผยแผ่เชิงรุก: ทำหน้าที่เป็นทัพหน้าในการ เผยแผ่พระพุทธศาสนา ในระดับนานาชาติ เพื่อส่งเสริม ภาพลักษณ์ และ Soft Power ทางวัฒนธรรมของประเทศไทย

ดังนั้น มหาวิทยาลัยสงฆ์จึงต้องเป็น สถาบันแห่งการปรับตัว ที่เชื่อมโยงความรู้ทางโลกกับทางธรรม เพื่อให้สามารถสร้างบัณฑิตที่ตอบโจทย์ ทิศทางการเปลี่ยนแปลงของสังคมไทย และเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณในอนาคต

บทบาทของมหาวิทยาลัยสงฆ์ ต้องเปลี่ยนจากการเน้นการศึกษาไปสู่การเป็น กลไกขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลงทางสังคม หัวใจสำคัญคือการบูรณาการ พุทธธรรม และ ความรับผิดชอบต่อสังคม เข้ากับงานวิจัยเพื่อสร้าง สันติสุข ในชุมชน การ พัฒนาตนเอง และปัญญาของบัณฑิต คือกุญแจสำคัญสู่ การสร้างความยั่งยืน และธำรงรักษาพระศาสนาในยุคใหม่